From the novel "Claudine De Rse (The Legal Guardian)".

Patience has always some limits, for some people narrow and rigid and for others wide and flexible, but with spectacular accuracy the time comes, when it reaches the ultimate resistance point and anything is possible to put it out of control. Then, occurs, as a deus ex machina, fate, luck, life or whatever else can one call that unexpected event, which intervenes in order to balance things, to prevent in the right moment the derailment and to restore harmony in circumstances.       I opened my eyes slowly but willingly after a good night’s sleep. The sunlight that sneaked from the windows dull and melancholic, betrayed the beginning of a still blurry, summer day, while the wet June was spreading for a week the almost cloudless days and nights over the land of the old Albion.      Everywhere around me a dreamy quiet was being spread and thus I stayed a little longer in my bed to enjoy the indolent morning. I held my breath to listen to the compositions of the singing birds which was reaching my ears from the outside of the room’s windows. I felt peace and beauty, feelings that were replaced by an irresistible, sudden desire to stand up and run to the garden close to all these that with great artistry nature had made.       I started getting dressed hurriedly as if I did not want to lose a single minute from my walk and rushed into the corridor, as I did not even do as a child. There was not obvious or particular reason of that euphoria. It was just one of those rare days during which all people feel suddenly optimistic and hopeful without any cause. All around seemed to have transformed from simple and ordinary into magical and exciting events. It was that feeling that something good or at least different would happen which painted my mood with lively, colorful touches. From the novel "Claudine De Rse (The Legal Guardian)". Chapter C, The Encounter. Irene F. Fotis, 2019.

Από το μυθιστόρημα "Ο Νόμιμος Κηδεμόνας". Κεφάλαιο Γ΄, Η Συνάντηση.

      Η υπομονή έχει πάντα κάποια όρια, για μερικούς στενά και άκαμπτα, για άλλους πλατιά και ελαστικά, όμως με θεαματική ακρίβεια έρχεται η ώρα, που φτάνει στο υπέρτατο σημείο αντοχής και το παραμικρό είναι δυνατό να την θέσει εκτός ελέγχου. Τότε επέρχεται, σαν από μηχανής Θεός, η μοίρα, η τύχη, η ζωή ή όπως αλλιώς μπορεί να αποκαλέσει κανείς εκείνο το απρόσμενο γεγονός, το οποίο επεμβαίνει για να εξισορροπήσει τα πράγματα, για να αποτρέψει στη σωστή στιγμή τον εκτροχιασμό και για να επαναφέρει την αρμονία στις καταστάσεις.

      Άνοιξα τα μάτια μου αργά αλλά πρόθυμα, ύστερα από έναν ξεκούραστο βραδινό ύπνο. Το φως του Ήλιου, που τρύπωνε από τα παράθυρα μουντό και μελαγχολικό, πρόδιδε το ξεκίνημα μιας ακόμη θολής, καλοκαιρινής ημέρας, ενώ ο υγρός Ιούνιος έστρωνε, εδώ και μια εβδομάδα, τα σχεδόν αίθρια ημερόνυχτα του πάνω από την χώρα της Γηραιάς Αλβιόνας.

      Παντού γύρω μου απλωνόταν ονειρική ησυχία και γι’ αυτό παρέμεινα λίγο ακόμα στο κρεβάτι μου, ώστε να απολαύσω το νωχελικό πρωινό που είχε ξημερώσει. Κράτησα την αναπνοή μου για να αφουγκραστώ τις συμφωνίες από το κελάιδισμα των πουλιών, που έφταναν στ’ αυτιά μου από το εξωτερικό των ανοιγμάτων του δωματίου μου. Ένοιωσα γαλήνη και ομορφιά, συναισθήματα τα οποία διαδέχτηκε μία ακαταμάχητη, ξαφνική επιθυμία να σηκωθώ και να τρέξω στο κήπο κοντά σε όλα εκείνα, που με μεγάλο μεράκι είχε πλάσει η φύση.

      Άρχισα να ντύνομαι βιαστικά, σαν να μην ήθελα να χάσω ούτε ένα λεπτό από τον περίπατό μου και όρμηξα στον διάδρομο, όπως δεν έκανα ούτε όταν ήμουν παιδί. Δεν υπήρχε κανένας εμφανής ή ιδιαίτερος λόγος, που μου προκαλούσε αυτήν την ευφορία. Ήταν μονάχα μία από εκείνες τις σπάνιες ημέρες, κατά τις οποίες όλοι οι άνθρωποι αισθάνονται αίφνης αισιόδοξοι και ευέλπιδες δίχως καμία αιτία. Tα πάντα τριγύρω έμοιαζαν να μεταμορφώνονται από απλά και συνηθισμένα, σε μαγικά και συναρπαστικά δρώμενα. Ήταν εκείνο το προαίσθημα, πως κάτι καλό (ή τουλάχιστον διαφορετικό) επρόκειτο να συμβεί, που χρωμάτιζε την διάθεση μου με τόσο αλέγρες, πολύχρωμες πινελιές.

απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Ο Νόμιμος Κηδεμόνας". Κεφάλαιο Γ΄, Η Συνάντηση. Ειρήνη Φ. Φώτη, 2019.

Σκέψεις για ένα Φάντασμα.

       Πόσες φορές άραγε έχουμε σκεφτεί την ζωή που αφήσαμε πίσω μας; Τι θα γινόταν,  εάν κάναμε μια άλλη επιλογή, εάν είχαμε πάρει μια διαφορετική απόφαση και πάει λέγοντας; Το παράξενο κάθε φορά είναι, πως όταν αναλογιζόμαστε εκείνες τις χαμένες πια "ευκαιρίες" μας, σχεδόν πάντοτε έχουμε την αίσθηση,  ότι εάν είχαμε διαλέξει έναν άλλο δρόμο, από αυτόν που τελικά ακολουθήσαμε, όλα -στην παρούσα στιγμή της ζωής μας κατά την οποία βιώνουμε την αμφισβήτηση μας- θα ήταν καλύτερα, πιο επιτυχημένα και πιο ενδιαφέροντα για εμάς. Στ` αλήθεια, είναι θαυμαστά περίεργη αυτή η διαδικασία στην οποία συχνά-πυκνά μπαίνει ο ανθρώπινος νους, ενώ ακόμη πιο αξιοπρόσεκτη είναι η τάση του να αποδέχεται σαν λανθασμένη κάθε απόφαση που πήραμε μέχρι σήμερα και να θεωρεί -σχεδόν βεβαιωμένα- ως επιτυχημένη, την άλλη που δεν πήραμε ποτέ.
   Τί είναι λοιπόν αυτό που ταλανίζει τον άνθρωπο; Πού στηρίζεται ετούτη η εμμονή του να αμφιβάλλει για την ποιότητα των όσων έχει και να ονειρεύεται όσα δεν έχει; Είναι άραγε μια "μηχανή" που δουλεύει στο παρασκήνιο τού εγκεφάλου του,  απλό κληροδότημα της φύσης του ή μήπως είναι η ευρύτητα τού πνεύματος του,  που εγκλωβισμένη σε πραγματικότητες μη συμβατές με την ανθρώπινη υπόσταση, ουρλιάζει σιωπηλά για την ελευθερία της, δημιουργώντας μέσα από την "φυλακή" της το αίσθημα του ανικανοποίητου; Τάχα θα συνέβαινε το ίδιο,  εάν ο άνθρωπος επέλεγε να αλλάξει τον τρόπο ζωής του,  εάν διάλεγε να εναρμονιστεί περισσότερο με την φύση γύρω του; Εάν πετούσε στα σκουπίδια τα ξυπνητήρια και τα ρολόγια και απέκοπτε την αντιπαθητική συνήθειά του να συνδέεται με οτιδήποτε γυαλιστερό και να μαζεύει, σαν άλλος ρακοσυλλέκτης, οτιδήποτε υλικό; Ποιος ξέρει! Το μόνο βέβαιο, κατά την γνώμη μου, είναι, πως όποια απόφαση ή επιλογή κι αν είχαμε κάνει για την ζωή μας, θα εξακολουθούσαμε να κυνηγούμε το Φάντασμα της άλλης, που δεν κάναμε ποτέ. Ο Αλέκος Λιδωρίκης στο θεατρικό  έργο του, "Η μεγάλη στιγμή", πραγματεύεται ακριβώς ετούτο το ανικανοποίητο, αποδεικνύοντας σε όλους εμάς την ματαιότητα την οποία καθημερινά προσκυνούμε.

Σκέψεις για ένα Φάντασμα, Ειρήνη Φ. Φώτη 8 Δεκεμβρίου 2019.

Εικόνες μιας στιγμής (6/12/2019)

"Άνοιξα τα βλέφαρα μου αργά, λόγω κάποιας απροσδιόριστης αιτίας. Το δωμάτιο γύρω μου ήταν βυθισμένο στην απέραντη γαλήνη, ενώ το φως της ροδοδάκτυλης αυγής τρύπωνε από το παράθυρο μου, γλυκό και γαλήνιο. Έκλεισα τα μάτια μου και ετοιμάστηκα να αποκοιμηθώ ξανά, με ένα αίσθημα απέραντης ζεστασιάς και ασφάλειας να φωλιάζει στην καρδιά μου, όταν οι κωδωνισμοί μιας καμπάνας άρχισαν να διασκορπίζονται εύθυμοι και χαρμόσυνοι επάνω από τις λαγκάδες και τις ρεματιές φτάνοντας μέχρι το δωμάτιο μου, σαν την πιο θεσπέσια μελωδία. Η ψυχή μου ευφράνθηκε και χαμογέλασε. Οι ουρανοί τραγουδούσαν. Ξημέρωνε τοu Αγίου Νικολάου...".

Εικόνες μιας στιγμής. Ειρήνη Φ. Φώτη, 2019.

Εικόνες μιας στιγμής.

     Πάρκαρα το αυτοκίνητο μια αναπνοή μακρύτερα από την καγκελωτή θύρα του νεκροταφείου. Εκείνο το σημείο ήταν ένα από τα λιγοστά πάρκινγκ που υπήρχαν στο χωριό. "Πάρκινγκ"! Δυο αυτοκίνητα χωρούσαν όλο κι όλο! Φυσικά το χωριό δεν έπασχε από πολυκοσμία, αλλά οι στενοί του δρόμοι δεν επέτρεπαν να αφήσεις το αμάξι σου οπουδήποτε.
     Όταν έσβησα την μηχανή και τα φώτα και βγήκα έξω, υποδέχτηκα με μια αλλόκοτη ευχαρίστηση την ησυχία και το σκοτάδι. Δεν ήταν αργά, αλλά είχε χειμωνιάσει και οι νύχτες βρίσκονταν πλέον στο ζενίθ τους. Ποτέ δεν θυμόμουν να υπήρχε λάμπα δημοτικού φωτισμού εκεί. Η τελευταία στεκόταν πενήντα μέτρα παρακάτω και το φως της δεν αρκούσε για να με φτάσει. Θα την συναντούσα, λίγες στιγμές αργότερα, αφού θα άρχιζα να κατηφορίζω τον έρημο δρόμο. Εξάλλου, το χωριό τελείωνε εκεί όπου βρισκόμουν και έτσι τίποτα χρήσιμο δεν υπήρχε να κάνει μια λάμπα σε ετούτο το μέρος, εκτός ίσως από το να φωτίζει το πέρασμα των τσακαλιών, τα ουρλιαχτά των οποίων ηχούσαν ήδη στην αποκατινή λαγκάδα.
    Χαμογέλασα αχνά στον εαυτό μου και έκανα να φύγω, ωστόσο μια γλυκιά, πορτοκαλί ανταύγεια τράβηξε ξαφνικά το βλέμμα μου. Γύρισα το κεφάλι μου ασυναίσθητα. Ερχόταν από την μεριά του κοιμητηρίου. Δίχως να το πολυσκεφτώ, πλησίασα την μισάνοιχτη καγκελόπορτα, στάθηκα στο κατώφλι της και κοίταξα μέσα. Ήταν τα καντηλάκια των νεκρών. Διάσπαρτα στον χώρο, τρεμόπαιζαν ελαφρά και αντιφέγγιζαν το ιερό φως τους στο λευκό των μαρμάρων και στην δενδρώδη οροφή, φωτίζοντας παρηγορητικά κάθε σκοτεινή γωνιά. Τί εντύπωση μεμιάς! Θαρρείς, πως οι νεκροί είχανε στήσει γειτονιά με τους Αγγέλους! Θαρρείς, πως κάποιο παραπόρτι Παραδείσου είχε ανοίξει και η ευλογία του ξεχυνόταν γενναιόδωρα στους διαδρόμους και πλημμύριζε με επουράνια ευωδία τον αέρα! Μια τρελή ιδέα μού ήρθε τότε. Να πάω και να ανάψω όσα καντηλάκια ήτανε σβηστά. Για να 'χουν όλοι φως, να βλέπουν όλοι. Μια ανάσα ακόμη και θα έσπρωχνα την πόρτα να περάσω, μα αίφνης ένοιωσα μια παρουσία πίσω από την πλάτη μου. Λες και κάποιος έστεκε μερικά βήματα πιο πέρα και με παραμόνευε μέσα στο σκοτάδι. Έστρεψα αργά το κεφάλι μου προς το μέρος της και την είδα. Μια γάτα με παρακολουθούσε ακίνητη και με μεγάλη απορία. Μισή κρυμμένη στις βραδινές σκιές του δρόμου και μισή φανερωμένη από την ανταύγεια των καντηλιών. Μειδίασα αυθόρμητα με την τρομάρα μου.
- Τί είναι, γατούλα; Τί απορείς; - την ρώτησα, αλλά εκείνη εκεί, στην ίδια θέση. Καμιά απόκριση. Με τα μεγάλα της μάτια να με παρακολουθούν ασάλευτα.
- Δεν συνηθίζουν οι άνθρωποι να στέκονται στις πόρτες των νεκροταφείων αυτές τις ώρες. Έτσι δεν είναι; Φοβούνται τους νεκρούς. -
Κούνησα ελαφρά το κεφάλι μου και απομακρύνθηκα σιγά από το κατώφλι της καγκελόπορτας για να μην την φοβίσω. 
- Έλα, μπες εσύ, όπου δεν τόλμησα να μπω εγώ. Πήγαινε τώρα να συνεχίσεις την νυχτερινή σου βόλτα. Εκεί μέσα δεν κινδυνεύεις. Έξω από αυτή την μάντρα βρίσκονται και κυκλοφορούν ελεύθερα τα πιο μεγάλα θηρία. - της είπα, ενώ την άφησα οριστικά πίσω μου, αρχίζοντας να κατηφορίζω τον δρόμο προς το χωριό.
"Δεν συνηθίζουν οι άνθρωποι να στέκονται στις πόρτες των νεκροταφείων αυτές τις ώρες. Φοβούνται τους νεκρούς.", συλλογίστηκα, όπως σήκωσα το κεφάλι μου και έριξα μια γρήγορη ματιά στα κλειδαμπαρωμένα σπίτια του χωριού.
- Και όμως εδώ έξω βρίσκονται και κυκλοφορούν ελεύθερα τα πιο μεγάλα θηρία. - μουρμούρισα και ταπείνωσα το βλέμμα μου ακολουθώντας τον αρχικό μου προορισμό. Είχα να κάνω εκείνη την επίσκεψη.

Περί αφωνίας και λόγου, περί ασχήμιας και σχήματος.

    "Ο λόγος του αθροίσματος δύο ποσοτήτων ως προς την μεγαλύτερη ποσότητα είναι ίσος με τον λόγο της μεγαλύτερης ποσότητας ως προς την μικρότερη" ή αλλιώς "υπάρχει ένα σημείο, όπου αν κόψουμε ένα ευθύγραμμο τμήμα, τότε ο λόγος όλου του τμήματος προς το μεγαλύτερο κομμάτι του θα είναι ίσος με το λόγο του μεγαλύτερου κομματιού προς το μικρότερο".

     Σας φαίνεται γνωστό το παραπάνω, σαν κάπου να το έχετε ακούσει ή να το έχετε διαβάσει πάλι; Μην σκεφτείτε πως είναι παράξενο, μια και πρόκειται για τον ορισμό της λεγόμενης "Χρυσής Τομής", "Χρυσού λόγου" ή "Χρυσού Κανόνα" του Ευκλείδη και νωρίτερα του Πυθαγόρα ή της αποκαλούμενης ακολουθίας Φιμπονάτσι (στους αριθμούς 0, 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21 κτλ., κάθε αριθμός προκύπτει από το άθροισμα των δύο προηγούμενων, για να διαπιστωθεί τελικά, ότι το πηλίκο κάθε αριθμού προς τον προηγούμενό του, τείνει να γίνει φ, όσο μεγαλώνουν οι αριθμοί (1/1=1, 2/1=2, 3/2=1,5, 5/3=1,666…, 8/5=1,6, 13/8=1,625, 21/13=1,615…, 34/21=1,619…, 55/34=1,617…, 89/55=1,618….όπου φ=1,618..., δηλαδή ο αριθμός της Χρυσής Τομής).

   Αυτός λοιπόν ο κανόνας εφαρμόστηκε τυχαία ή από πρόθεση σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας μέσα στους αιώνες, καθώς τον συναντούμε στην αρχιτεκτονική, στην μουσική, στην ζωγραφική, στον λόγο, δημιουργώντας εντέλει τον μαθηματικό ορισμό της αισθητικής. Μιας αισθητικής, που χωρίς καμιά αμφιβολία ή υποκειμενικότητα από την μεριά των ανθρώπων, ορίζει την απόλυτη αρμονία. Και γιατί την ορίζει; θα αναρωτηθεί κανείς. Μα γιατί ο ίδιος αυτός λόγος διέπει εξ' ολοκλήρου ολόκληρο το Σύμπαν γύρω μας. Για παράδειγμα σε ένα κουκουνάρι παρατηρούμε 13 αριστερόστροφες σπείρες και 8 δεξιόστροφες. Αμφότεροι είναι αριθμοί Φιμπονάτσι. Σε όλα τα άνθη το πλήθος των πετάλων είναι ίσο με κάποιον από τους αριθμούς της ακολουθίας Φιμπονάτσι ή αλλιώς της Χρυσής Τομής, (3, 5, 8, 13, 21 κτλ.), το ίδιο ισχύει και στην φυλλοταξία των φυτών, στην τομή των φρούτων (η οριζόντια διατομή μιας μπανάνας την χωρίζει σε τρία μέρη), των λαχανικών (στο κουνουπίδι εμφανίζονται 5 σπείρες δεξιόστροφα και 13 αριστερόστροφα) και πάει λέγοντας. Από την άλλη, τα κύματα σχηματίζονται βάσει αυτού του κανόνα (εικ. 1), τα σύννεφα και τα κοχύλια το ίδιο (εικ. 2), ακόμη και οι Γαλαξίες ομοίως (εικ. 3).

εικ. 1

εικ. 2εικ. 3.

                      

       Θα μπορούσα με ευκολία να σας παρουσιάσω έναν μακρύ κατάλογο άπειρων πραγμάτων γύρω μας που διέπονται από τον "Χρυσό Κανόνα" ή αλλιώς από την ακολουθία των αριθμών Φιμπονάτσι. Δηλαδή από την απόλυτη και ξεκάθαρα ορισμένη αρμονία, δηλαδή από την απόλυτη παρουσία της αισθητικής, που εκφράζεται από την φύση ως κύκλοι, τρίγωνα, τετράγωνα, πολύεδρα, σπείρες και πολλά άλλα σχήματα. Ωστόσο, εδώ δεν είναι αυτό το ζητούμενο.

   Είναι εκπληκτικό, δεν νομίζετε; Και πόσο χρόνο έχουμε καταναλώσει και εξακολουθούμε να καταναλώνουμε εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι για να ορίσουμε την αισθητική, την τέχνη, τον αρμονικό λόγο στις ημέρες μας; Κατανοεί κανείς έκπληκτος, έχοντας κατά νου τον παραπάνω αποδεδειγμένο και αναμφισβήτητο μαθηματικό κανόνα ορισμού της αισθητικής, πως ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης τέχνης δυστυχώς εκφράζει μονάχα την δυσαρμονία των θιασωτών της και ας προσπαθούν πολλοί -για τους δικούς τους υποκειμενικούς λόγους- να μας πείσουν για το αντίθετο. Ότι, δηλαδή, οι πίνακες για παράδειγμα του κ. Τάδε, μεγάλου σύγχρονου καλλιτέχνη, που πωλούνται μερικά εκατομμύρια ευρώ είναι το ίδιο με τον "Μυστικό δείπνο" του Λεονάρντο Ντα Βίντσι ή με την "Θυσία του Μυστικού Δείπνου" του Σαλβαντόρ Νταλί. ή τα βιβλία του κου. Δείνα, που γίνονται best seller, τον καταξιώνουν και εξισώνουν τον λόγο του με εκείνον του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη ή του Όσκαρ Γουάιλντ ή άλλων μεγάλων σύγχρονων συγγραφέων. Προς Θεού, δεν έχω τίποτα προσωπικό με τον κύριο Τάδε ή τον κύριο Δείνα και σέβομαι το έργο τους απολύτως, όποιο κι αν είναι αυτό. Όμως δεν μπορώ να μην ελέγξω, εάν η εκάστοτε δημιουργία τους διέπεται από αυτόν τον αντικειμενικό κανόνα της αισθητικής, ώστε αναμφίβολα πια να τους εντάξω ανάμεσα στους μεγάλους δημιουργούς της ανθρωπότητας. Οφείλω να επιβεβαιώνω στον εαυτό μου, ως πλάσμα ετούτου του θαυμάσιου πλανήτη, εάν αυτά τα οποία μού παρουσιάζονται ως μεγαλειώδη, είναι πράγματι μεγαλειώδη. Μεγαλειώδη για την όραση μου, την ακοή μου, τον νου μου, την ψυχή μου.

    Δεν έχει και τόση σημασία εάν για παράδειγμα ένας πίνακας είναι άσχημος. Άσχημος με την έννοια που το λέει στην κυριολεξία η λέξη. Ά-σχημος, δηλαδή αυτός που δεν έχει σχήμα. Φτάνει η Α-σχήμια αυτή να διέπεται από τον Χρυσό Κανόνα της αρμονικής. Τότε πραγματικά κατάπληκτος αντιλαμβάνεται κανείς, ότι μέσα στην Α-σχήμια αυτή, ο καλλιτέχνης της έχει καταφέρει να αποδώσει την λεγόμενη "Θεϊκή Αρμονία" και ο παρατηρητής της δεν μπορεί παρά να την αποδεχτεί υποσυνείδητα ως αρμονικά μεγαλειώδη. Το πραγματικό μου πρόβλημα, λοιπόν, είναι όταν έρχομαι αντιμέτωπη με τις Ά-σχήμιες, που προσπαθούν να μιμηθούν τις πιο πάνω αρμονικά ορισμένες Α-σχήμιες. Το ίδιο συμβαίνει και στον λόγο, στην μουσική, την γλυπτική, την αρχιτεκτονική κτλ. Δεν απορρίπτω ή αποδέχομαι τον ζωγράφο, γλύπτη, συγγραφέα, μουσικό, αρχιτέκτονα από το Ά-σχημο ή Σχηματικό, από το Ά-μορφο ή Μορφικό, από την Α-φωνία ή την Ευφωνία του, αλλά από το ερώτημα: "Διέπεται το έργο του από τον Κανόνα της αντικειμενικής αρμονικής, άρα και αισθητικής; Επιβεβαιώνεται από τα μαθηματικά του Σύμπαντος;" όποιος κι αν είναι ο τρόπος έκφρασης του, όποιο κι αν είναι το κίνημα στο οποίο ο καλλιτέχνης αυτός ανήκει. Αν ναι, τότε αναμφίβολα και αποδεδειγμένα ο δημιουργός αυτός μπορεί στο δικό μου μυαλό να καταλάβει το βάθρο του ανάμεσα στους μεγάλους δημιουργούς της ανθρωπότητας, ασχέτως αν η ανθρωπότητα τού καιρού του αποδέχεται ή απορρίπτει το έργο του.

      Ας μην απορούν, λοιπόν, οι επιμελητές εκθέσεων, οι εκδότες ή όποιος άλλος ανακατεύεται με τον ορισμό και την προώθηση της σύγχρονης τέχνης, λογοτεχνίας, μουσικής κτλ. γιατί στις περισσότερες των περιπτώσεων τα έργα που επιλέγονται να προωθούνται δεν έχουν πραγματικό αντίκτυπο επάνω στο ευρύ κοινό και οι ίδιοι χρειάζεται να καταφεύγουν σε κόλπα marketing για να μας πείσουν για την αξία τους ή σε βαρύγδουπες διατυπώσεις του τύπου, η τέχνη είναι για τους λίγους, που μπορούν να την καταλάβουν, ανήκει μονάχα σε μια μικρή ομάδα "ειδικών", εννοώντας ξεκάθαρα πως όλοι εμείς οι υπόλοιποι είμαστε διανοητικά καθυστερημένοι. Η πραγματική τέχνη  (αυτή που διέπεται από τον αντικειμενικό Χρυσό Κανόνα της αρμονικής, όποιο κι αν είναι το σχήμα της, η φωνή της ή ο ήχος της) απευθυνόταν και εξακολουθεί να απευθύνεται στους πολλούς. Είχε και εξακολουθεί να έχει τον ρόλο του πνευματικού γονέα για τους ανθρώπους, του πραγματικού καλλιεργητή του πνεύματος και γι' αυτό αποζητά να βρίσκεται και να μεγαλουργεί ανάμεσα τους. Μιλούσε και εξακολουθεί να μιλά στις ψυχές των παιδιών της. Αν το ζητούμενο, λοιπόν, είναι η γέννηση αυθεντικής τέχνης και όχι μια καρικατούρα αυτής, τότε ο δημιουργός της πρέπει να αφήσει τον εαυτό του να ακολουθήσει το μονοπάτι της αισθητικής και αρμονικής, που το ίδιο το Σύμπαν έχει χαράξει γι' αυτόν πριν από αυτόν.

     Εμείς οι άνθρωποι, ως δημιουργήματα του Σύμπαντος και αναπόσπαστος κρίκος τής ζωικής του αλυσίδας, διεπόμαστε όλοι ανεξαιρέτως και χωρίς αμφιβολία από τον ίδιο φυσικό-μαθηματικό του νόμο περί αρμονικής και έτσι δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να αποδεχτούμε -υποσυνείδητα τουλάχιστον- ως αρμονικό και αισθητικά αυθεντικό οτιδήποτε άλλο, πέρα από εκείνα που σχηματίζονται ακολουθώντας τον νόμο αυτόν. Όσο κι αν θέλουμε να το αρνηθούμε, όσο κι αν πασχίζουμε να αποδείξουμε το αντίθετο. Ο εγκέφαλος μας, η αλυσίδα του DNA μας, το σχήμα του αυτιού μας έχουν "σχεδιαστεί" και "κατασκευαστεί" βάσει ετούτου του συμπαντικού νόμου και έτσι, όσο κι αν πείθουμε τον εαυτό μας, πως μας αρέσει ο "θόρυβος", η "Α-σχήμια", η "Α-φωνία", δεν μπορεί παρά αυτές να εγκρίνονται υποσυνείδητα μονάχα, όταν τόσο ο "θόρυβος", όσο η "Α-σχήμια" και η "Α-φωνία" αποτυπώνουν και αναπαράγουν τον αριθμό της "Θείας Αναλογίας".  

      Κλείνω αυτό το μικρό κείμενο με ένα απόσπασμα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη από το βιβλίο του "Οι Έμποροι των Εθνών" και με ένα ακόμη απόφθεγμα του Νίκου Καζαντζάκη, θεωρώντας προσωπικά την γλώσσα και των δύο τους, ως ένα εξαίσιο δείγμα συμπαντικής αρμονικής και αισθητικής.

"Η αλήθεια είναι πάντοτε παράλογος, και διά τούτο δεν την λέγουσι ποτέ οι φρόνιμοι και ηλικιωμένοι άνθρωποι, αλλά την ομολογούσιν οι μεθυσμένοι, οι τρελλοί, οι άρρωστοι και τα μικρά παιδία".

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Οι Έμποροι των Εθνών.

"Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις-το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα ‘ναι πολύ αργά".

Νίκος Καζαντζάκης.

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Ο Νόμιμος Κηδεμόνας"

     Κατέβασα το παράθυρο της καμπίνας και έγειρα το κεφάλι μου ελαφρά προς τα έξω. Η μυρωδιά του φρέσκου, παγωμένου αέρα ανακατεμένη με το άρωμα του βρεγμένου χόρτου και του υγρού χώματος, εισέβαλε ορμητικά στον μικρό χώρο και κατέκλυσε την όσφρηση μου, εύφρανε και ξεκούρασε απροσδόκητα τις αισθήσεις μου. Στα αυτιά μου έφτασε πιο έντονος ο καλπασμός των αλόγων και ο ήχος των τροχών της άμαξας, που πάλευαν με τις λάσπες και τους πάγους του δρόμου, καθώς ακολουθούσαν πεισματικά την πορεία του προορισμού τους. Ο ουρανός είχε την ίδια βαριά και μελαγχολική διάθεση των τελευταίων ωρών ντυμένος με τα άσπρα σύννεφα του Βοριά, που φάνταζαν να προειδοποιούν τους αργοπορημένους ταξιδιώτες, πως σύντομα θα άνοιγαν πάλι τους κρυσταλλένιους κρουνούς τους.

     Εδώ και λίγη ώρα είχα προσέξει μια αισθητή αλλαγή στο τοπίο γύρω μου. Τα καφετιά χερσοτόπια με τους κυματιστούς λοφίσκους, που πλαισίωναν την εικόνα ολόγυρα, από την στιγμή που αφήσαμε πίσω μας το Μέινφιλντ (την πόλη όπου επιβιβάστηκα σε ετούτη την άμαξα, περίπου μία ώρα νωρίτερα), είχαν δώσει την θέση τους σε μεγάλες, επίπεδες εκτάσεις. Στο βάθος του ορίζοντα, εκεί όπου υπολόγιζα πως ήταν η δύση, πρόβαλε μεγαλόπρεπη μια ψηλή, δαντελωτή λοφοσειρά, της οποίας η αρχή και το τέλος δεν φαίνονταν από το σημείο του δρόμου, που διέτρεχε εκείνη την στιγμή η άμαξα.

     Κοιτούσα αφηρημένη την πανέμορφη φύση, η οποία ετοίμαζε μυστικά την αναγέννησή της κάτω από το λεπτό στρώμα παγετού, που την κάλυπτε ακόμη κατά τμήματα, όταν άκουσα τον οδηγό να προστάζει τα άλογα να κόψουν ταχύτητα. Έστρεψα το βλέμμα μου μπροστά και υποδέχτηκα παράξενα την ιδέα, ότι έφτανα στο τέλος του ταξιδιού μου.

   Το αμάξι πέρασε ανάμεσα από μία μεγάλη καγκελόπορτα, διάπλατα ανοιχτή και ακολούθησε με ορμή έναν ιδιωτικό χωματόδρομο, που ευθύς ξετυλιγόταν ενδιαμέσως μιας δεντροστοιχίας. Κατάπληκτη αντίκρισα τις θεόρατες Αγριοκαστανιές, οι οποίες φύτρωναν γυμνές, εκατέρωθεν των παρυφών του. Οι σκούροι κορμοί και τα άφυλα κλαδιά τους πλέκονταν από πάνω του σαν πελώριοι γίγαντες, που έμοιαζαν να απλώνουν τα χέρια τους για να αρπάξουν, θαρρείς, όποιον τολμούσε να διασχίσει τον δρόμο τους.

    Η αλέα δεν ξεπερνούσε σε μήκος τα εκατό πενήντα μέτρα και κατέληγε σε μια πλατεία, σκεπασμένη από ένα καχεκτικό χαλί γρασιδιού, το οποίο κάλυπτε το έδαφος έως εκεί που έφτανε το μάτι. Στο τέλος αυτής της διαμορφωμένης έκτασης ορθωνόταν, επιβλητικό και μεγαλόπρεπο, ένα ογκώδες, γκρίζο οικοδόμημα τριών ορόφων με επάλληλες σειρές παραθύρων σε κάθε πάτωμα και μία μεγάλη κεντρική είσοδο στο μέσο του ισογείου. Οι γιγαντιαίοι πύργοι του ξεπρόβαλαν απειλητικοί μέσα από τον σκούρο όγκο του και οι σιωπηλές επάλξεις τους έμοιαζαν με φοβερή, άγρυπνη φρουρά ενός άλλου κόσμου.

Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο Νόμιμος Κηδεμόνας", 2019. Κεφάλαιο Α΄, Ο Ερχομός.

Από το βιβλίο "Ο Νόμιμος Κηδεμόνας" της Ειρήνης Φ. Φώτη.

Οι τόποι, όπου οι άνθρωποι δεν κατοικούν σε αυτούς, αποκτούν μία παράξενη μυρωδιά εγκατάλειψης και συνάμα αναπαράγουν την εικόνα αλαργινών, αόρατων πια συμβάντων, κάνοντας τον νου όσων εισβάλουν απρόσκλητοι στην μακροχρόνια σιωπή τους να ανατριχιάσει από συγκίνηση και θαυμασμό αντίκρυ στα σημάδια της χαμένης ζωτικότητας και της αλλοτινής τους μεγαλοπρέπειας. 

Οι αίθουσες των δεξιώσεων ήταν δύο πολυτελείς, θεόρατοι χώροι, που ο ένας επικοινωνούσε με τον άλλο διαδοχικά μέσω μιας ψηλής, δίφυλλης θύρας. Στην δυτική τους πλευρά υπήρχαν τεράστια, αλλεπάλληλα, καφασωτά παράθυρα, που επέτρεπαν στο απόφωτο να τρυπώνει στα σπλάγχνα τους και να φωτίζει ασθενικά τις καλαίσθητες ταπισερί, οι οποίες στόλιζαν την στερεή λιθοδομή τους. Τα πάντα ήταν σκεπασμένα με λευκά σεντόνια για να προστατεύονται από το αδίστακτο πέρασμα του χρόνου και την ανελέητη επιδρομή της σκόνης, ενώ τα πελώρια τζάκια που έχασκαν σαν ανοιχτά στόματα απόκοσμων πλασμάτων στις εσοχές των μεγάλων τοίχων, έμοιαζαν να περιμένουν ανυπόμονα κάποιον να τα πλησιάσει, για να του ψιθυρίσουν όλα εκείνα τα γεγονότα, που είχαν δει να εξελίσσονται μπροστά τους και να του αφηγηθούν όλες αυτές τις ιστορίες, τις οποίες είχαν κρυφακούσει να λέγονται ανάμεσα στις συντροφιές. Διηγήσεις σοβαρές, ανάλαφρες, χαρούμενες ή ερωτικές που είχαν πια σβήσει μαζί με τους πρωταγωνιστές τους, αντιλαλώντας όμως ακόμη στα αυτιά εκείνων που με την φαντασία τους ήθελαν να τις αφουγκραστούν.

Κεφάλαιο Ζ΄, Το Τραγούδι της ζωής. Ειρήνη Φ. Φώτη, 2019.

Ρόμπερτ Μπέρνς, Ρομαντισμός.

Ο Ρόμπερτ Μπερνς είναι ο εθνικός ποιητής της Σκωτίας. Γεννήθηκε σε ένα μικρό αγροτικό χωριό, το Αλλογουέι, κοντά στην πόλη Άυρ, στις 25 Ιανουαρίου του 1759. Ο πατέρας του ήταν γεωργός και για το ίδιο επάγγελμα προοριζόταν κι ο Ρόμπερτ, ωστόσο εκείνος κατόρθωσε να μορφωθεί μελετώντας μόνος του, τόσο Άγγλους ποιητές και συγγραφείς όσο και την γαλλική γλώσσα την οποία κατάφερε να μάθει σε ικανοποιητικό βαθμό. Μετά τον θάνατο του πατέρα του το 1784 νοίκιασε και δούλευε σε ένα κτήμα με τον αδερφό του και παράλληλα έγραφε ποιήματα και έκανε ερωτικές σχέσεις καθώς και νόθα παιδιά με κοπέλες του χωριού. Δύο χρόνια αργότερα, οι αγροτικές δουλειές πήγαιναν άσχημα, οι διάφορες σχέσεις του, με πιο σοβαρή αυτή με την Τζην Άρμουρ τού προξενούσαν προβλήματα κι εκείνος αποφάσισε να μεταναστεύσει στην Τζαμάικα. Προτού φύγει, με την ελπίδα πως ίσως εξοικονομήσει κάποια χρήματα για το ταξίδι, έδωσε σε έναν εκδότη 44 ποιήματα που είχε μέχρι τότε γράψει. Τα ποιήματα εκδόθηκαν με τον τίτλο «Ποιήματα στην σκωτική διάλεκτο των πεδινών περιοχών» και έγιναν αμέσως επιτυχία, ακυρώνοντας το ταξίδι του στην Τζαμάικα. Διάσημος ποιητής πλέον πήγε στο Εδιμβούργο όπου επανατυπώθηκαν τα ποιήματα του σε περισσότερα αντίτυπα και με την προσθήκη καινούργιων.

Έζησε δύο χρόνια στο Εδιμβούργο και έγινε δεκτός σε όλα τα φιλολογικά σαλόνια, συνεχίζοντας να γράφει και να κάνει σχέσεις και παιδιά τα οποία δεν αναγνώριζε. Εγκατέλειψε ξαφνικά την ζωή στην πόλη το 1788, αγόρασε ένα αγρόκτημα στο Ελλιολαντ του Νταμφρησάιρ και παντρεύτηκε την παλιά αγαπημένη του Τζην Άρμουρ. Μαζί με τις αγροτικές ασχολίες και το γράψιμο ποιημάτων για ένα διάστημα εργάστηκε και ως φοροεισπράκτορας στην περιοχή, όμως η υγεία του είχε αρχίσει ήδη να κλονίζεται και πέθανε εντέλει το 1796 από καρδιοπάθεια. Η ποίηση του Μπερνς, γραμμένη με ευστροφία και χιούμορ, αναμιγνύει το σκωτικό με το αγγλικό ιδίωμα, (τα καλύτερα ποιήματα ωστόσο είναι στην σκωτική διάλεκτο), διακρίνεται για την ακρίβεια, την παρατηρητικότητα, την διαύγεια, την ανεπιτήδευτη ομορφιά του ύφους. Ο Μπερνς, ύμνησε την λαϊκή σκωτσέζικη ψυχή, τον έρωτα και την ελευθερία, περιέγραψε την ζωή στην Σκωτία όσο και στην αγροτική περιοχή που μεγάλωσε, γι αυτό και αποκαλείται «βάρδος της Καληδονίας» και θεωρείται ο εθνικός ποιητής της Σκωτίας.

ΤΡΑΓΟΥΔΙ

 Η αγάπη μου τριαντάφυλλο τ’ Απρίλη 

κόκκινο φρεσκοανοιγμένο. 

Η αγάπη μου σαν μελωδία 

σε σκοπό γλυκοτραγουδισμένο.

 

Όσο είσαι όμορφη μικρή ξανθούλα 

τόσο σ’ αγαπώ με πάθος, 

και θα σ’ αγαπώ για πάντα 

ώσπου οι θάλασσες στερέψουν ως το βάθος.

 

Κι ώσπου, αγάπη μου, παντού να στερέψει, 

και αν ο ήλιος κάθε βράχο λιώσει, 

όσο η άμμος της ζωής θα τρέχει 

η αγάπη μου ποτέ για σέ δεν θα τελειώσει. 

Σε χαιρετώ αγάπη μου μοναδική

φεύγω μονάχα για μια στιγμή! 

Και θα ’ρθω να σε ξαναβρώ 

και χίλια μίλια αν είναι να διαβώ. 

Μετάφραση: Παναγιώτα Παπαδοπούλου. 

(Περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ τεύχος 1584, 1 Ιουλίου 1993)

Νεορομαντισμός ή νεοσυμβολισμός στην Ελληνική ποίηση.

   Όταν αναφερόμαστε στον νεορομαντισμό ή νεοσυμβολισμό στην Ελληνική ποίηση, αναφερόμαστε σε ποιητές όπως ο Κώστας Καρυωτάκης, ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, ο Τέλλος Άγρας, η Μαρία Πολυδούρη κ.α., οι οποίοι μέσω των έργων τους εκφράζουν κατά βάση απαισιοδοξία και μελαγχολία για την απώλεια ιδανικών. Κάνουν στροφή προς το άτομο και βρίσκουν καταφύγιο στην ονειροπόληση περιφρονώντας καταφανώς την κοινωνία. Είναι η λεγόμενη γενιά του '20, καθώς δραστηριοποιούνται κατά τις δεκαετίες 1910-1930, την περίοδο δηλαδή του μεσοπολέμου, ενώ ο επηρεασμός τους από τα ιστορικά γεγονότα και τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες είναι αναμφισβήτητος. Στα έργα τους μπορεί κανείς να διακρίνει βαθιά αγωνία, πικρία και απογοήτευση. Η λύτρωση της ψυχής και του πνεύματος μοιάζει να εναποθέτει τις ελπίδες της σε μια αναζήτηση, που απαιτεί την διέλευση μέσα από σκοτεινές, ανεξερεύνητες πύλες, οι οποίες οδηγούν σε έναν άγνωστο και αμφίβολης ανταπόδοσης προορισμό.

Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)

Τελευταίο Ταξίδι

Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου

και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!

Να 'μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω γύρου

σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα.

Η τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει,

μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω,

να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι,

δίχως να ξέρω πού με πας και δίχως να γυρίσω!

Ρόμπιν Τάννερ (1904-1988)

Αγγλικός Νεορομαντισμός.

Περί εκδόσεων.

    Ως νέα ανεξάρτητη συγγραφέας και λίγο πριν ολοκληρώσω το πρώτο μου μυθιστόρημα, "Ο Νόμιμος Κηδεμόνας", άρχισα να ψάχνω τις δυνατότητες έκδοσης που μού δίνονταν. Δυστυχώς στην Ελλάδα (δίχως να θέλω να υποτιμήσω την χώρα μας σε κανένα επίπεδο) δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές για τους νέους συγγραφείς. Κάποιος μπορεί να στείλει το χειρόγραφο του σε έναν από τους εγχώριους εκδοτικούς οίκους και να περιμένει ανταπόκριση, εάν αυτή του δοθεί ποτέ. Επιπλέον είναι γνωστό, πως λόγω της κρίσης, οι εδώ εκδοτικοί οίκοι επιλέγουν κυρίως την επανέκδοση κλασσικών συγγραφέων, οι οποίοι με τα αξεπέραστα έργα τους συνιστούν μια σίγουρη λύση για τις πωλήσεις τους. Επειδή γνωρίζω την ανυπομονησία από την οποία καταλαμβάνεται όποιος συγγράφει, ιδιαιτέρως μόλις ολοκληρώσει το πόνημα του και το πόσο επιθυμεί να το μοιραστεί πάραυτα με τους υπόλοιπους, αποφάσισα να μην δοκιμάσω την τύχη μου με την πιο πάνω επιλογή. Έτσι ξεκίνησα να αναζητώ άλλους τρόπους έκδοσης. Σύντομα άρχισα να ανακαλύπτω όλες εκείνες τις πλατφόρμες του εξωτερικού, όπως η Amazon, η Lulu κτλ., αλλά και εκεί αμέσως απογοητεύτηκα. Είναι καταπληκτική η εμπειρία της συνεργασίας μαζί τους, όμως μονάχα αν το βιβλίο είναι γραμμένο στα αγγλικά ή σε μια μικρή ομάδα γλωσσών ακόμα, καθώς καμιά από τις παραπάνω δεν υποστηρίζει τα ελληνικά ως γλώσσα. Κρίμα! Έπειτα και ενώ συνέχισα το ψάξιμο, "έπεσα" τελείως τυχαία επάνω στην ηλεκτρονική πλατφόρμα της Draft2Digital και κατόπιν της Smashwords και αυτό ήταν! Παρότι δεν ήμουν ποτέ οπαδός των ηλεκτρονικών βιβλίων (ebooks) προτιμώντας τα "χειροπιαστά", μόλις είδα όλα όσα προσφέρουν στους νέους συγγραφείς και μάλιστα χωρίς καμιά οικονομική επιβάρυνση, ενθουσιάστηκα πάρα πολύ. Και οι δύο πλατφόρμες όχι μόνο αποδέχονται τα ελληνικά, αλλά επιπροσθέτως στην Draft2Digital έχεις και την επιλογή των αρχαίων ελληνικών! Το μόνο τους μειονέκτημα είναι πως δεν έχουν την δυνατότητα του print on demand, αν και η Draft2Digital ετοιμάζει ήδη το τυπογραφείο της κατά τους τελευταίους μήνες. Το βιβλίο μπορεί να ανέβει μόνο σε μορφή ebook, αλλά ο επαγγελματισμός τους, η ευγένεια τους και η προθυμία τους να σε βοηθήσουν σε όποια απορία κι αν έχεις, όταν επικοινωνείς μαζί τους, σε κάνουν να παραβλέψεις κάθε ενδοιασμό σου περί ηλεκτρονικού βιβλίου αμέσως. Επίσης με μια σειρά δωρεάν υπηρεσιών που προσφέρουν, συμβάλουν, εκτός των πολλών άλλων, τόσο στην δημιουργία ενός καλά δομημένου σε μορφή ebook αρχείου, όσο και στην προώθηση του βιβλίου σε παγκόσμιας εμβέλειας βιβλιοπωλεία.

Παρακάτω επισυνάπτω τα link και από τις δύο πλατφόρμες προκειμένου να μπορέσετε να τις ελέγξετε και εσείς.

    Αν κάποιος από εσάς είναι νέος συγγραφέας και δεν έχει αποφασίσει ακόμη πως θα εκδώσει το βιβλίο του, τού προτείνω ανεπιφύλακτα, λόγω της δικής μου εμπειρίας μαζί τους, να τους δοκιμάσει. Καλό απόγευμα σε όλους μας!

https://www.draft2digital.com/

https://www.smashwords.com/

Αποκτήστε το βιβλίο "Ο Νόμιμος Κηδεμόνας"

Αποκτήστε το τώρα σε αυτά τα links: https://www.smashwords.com/books/view/987041, https://books2read.com/u/bw2B2Z

Αποκτήστε το

"Ο Νόμιμος Κηδεμόνας", Ειρήνη Φ. Φώτη, 2019. Μπορείτε να το βρείτε στα παρακάτω links.

 https://books2read.com/u/bw2B2Z
https://www.smashwords.com/books/view/987041

Η συνέντευξη μου στο Smashwords.

https://www.smashwords.com/interview/IreneFFotis?fbclid=IwAR2bECkjukfmPgoT81VhNbQFI9nRskOFLiljsKujCoj720WLYVneUhQXfAQ

Μια συνέντευξη στο Smashwords.

Μερικά λόγια για το βιβλίο "Ο Νόμιμος Κηδεμόνας"

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας λίγα λόγια για το πρώτο μου βιβλίο, "Ο Νόμιμος Κηδεμόνας", το οποίο κυκλοφορεί προς το παρόν μόνο σε ηλεκτρονική μορφή, αφού σας παραθέσω πρώτα μια σύνοψη της ιστορίας του:

"Η Κλωντίν, μια μικρή Γαλλίδα, ορφανή από μητέρα, εγκαταλείπεται στα δέκα της χρόνια από τον πατέρα της σε ένα αυταρχικό οικοτροφείο καλογραιών στην Βρετάνη. Χωρίς να της δοθεί καμία απολύτως εξήγηση, ο γονέας της παύει να έχει κάθε επαφή μαζί της. Εννέα χρόνια μετά και ενώ ζει ακόμη σε εκείνο το οικοτροφείο, δύο δικηγόροι την επισκέπτονται και της ανακοινώνουν τον αιφνίδιο θάνατο τού πατέρα της, Ζαν Ζακ Ντε Ρσέ και την επιθυμία της διαθήκης του. Είναι η μοναδική κληρονόμος της τεράστιας περιουσίας του, αλλά μέχρι να κλείσει το εικοστό πρώτο έτος της ηλικίας της πρέπει να τεθεί υπό την κηδεμονία ενός άγνωστου άνδρα, ο οποίος υπήρξε, όπως της γνωστοποιούν, καλός και έμπιστος φίλος του γεννήτορα της. Πρόκειται για έναν Βρετανό αριστοκράτη, ο οποίος ζητά από εκείνη να εγκατασταθεί στο αρχοντικό του στην Βόρεια Αγγλία. Το κορίτσι συμμορφώνεται και ταξιδεύει έως εκεί για να ανακαλύψει σύντομα, πως αυτός ο παράξενος και σκοτεινός άνδρας αποτελεί το μοναδικό κλειδί της αποκάλυψης βαθιά θαμμένων μυστικών, που σχετίζονται με το παρελθόν τής οικογένειας της. Ένα φοβερό παρελθόν που η ίδια μέχρι πρότινος αγνοούσε παντελώς."

Το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται στην βικτοριανή εποχή.

Η ιστορία του βιβλίου "Ο Νόμιμος Κηδεμόνας" υπήρξε στην πραγματικότητα για την ζωή μου ένας τρυφερός συνοδοιπόρος. Συνέλαβα για πρώτη φορά την ιδέα, όταν ήμουν περίπου δεκάξι χρονών και έτσι άρχισα με τον ενθουσιασμό και την φαντασία τού εφηβικού μου μυαλού να δημιουργώ τους ήρωες της και να γράφω την πλοκή της με στυλό επάνω σε λευκά χαρτιά. Έκτοτε την έγραψα και την μουτζούρωσα πολλές φορές, εγκαταλείποντας στην συνέχεια τα χειρόγραφα της για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Για χρόνια. Σπούδασα, μεγάλωσα, ακολούθησα άλλους δρόμους στην ζωή, άρχισα να γράφω άλλα πράγματα. Ωστόσο, συχνά-πυκνά, η Κλωντίν, η κεντρική ηρωίδα, στριφογύριζε μέσα στην σκέψη μου και "απαιτούσε" από εμένα να της υποσχεθώ πως κάποτε θα καθόμουν να διηγηθώ την περιπετειώδη ιστορία της στον κόσμο. Η αλήθεια είναι, πως την αγνόησα πολλές φορές, όμως μια μέρα και χωρίς συγκεκριμένη αφορμή, αποφάσισα να της κάνω το χατήρι. Της το υποσχέθηκα. Δεν ήμουν πια έφηβη και είχα κιόλας ξεπεράσει την ηλικία της κατά πολύ, όμως την διαβεβαίωσα, πως θα έβαζα τα δυνατά μου. Το κείμενο του βιβλίου, με την μορφή που φτάνει σε εσάς σήμερα, έκανε δεκατρία χρόνια να ολοκληρωθεί, εξαιτίας των αυξημένων καθημερινών υποχρεώσεων μου. Κινδύνεψε πολλάκις να εγκαταλειφθεί, όπως και εκείνα τα παλιά χειρόγραφα, μα η Κλωντίν, για όσους την γνωρίζουν καλά, είναι συν τοις άλλοις επίμονος χαρακτήρας και στο τέλος η επιμονή της κέρδισε.

Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο ο "Νόμιμος Κηδεμόνας" στο παρακάτω link. Σύντομα θα προστεθούν και περισσότερα online βιβλιοπωλεία.https://books2read.com/O-Nomimos-Khdemonas

Η Κλωντίν δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί περνώντας τις βαριές πόρτες του πελώριου, πέτρινου αρχοντικού, ότι όλο το σκοτεινό παρελθόν θα ζωντάνευε με τόσο οδυνηρό και αναπάντεχο τρόπο.

Ο ψυχρός άνεμος, ο οποίος φυσούσε εκείνο το απόγευμα, έμοιαζε να ηχεί σαν φωνές αλλόκοτων φασμάτων που στοίχειωναν την ψυχή της από τα παιδικά της χρόνια. Ένας άνεμος που θα την παρέσυρε ανάμεσα σε δύο χώρες, βαθιά θαμμένα μυστικά, πικρές αλήθειες και σε μια σύγκρουση με τον μυστηριώδη και απόμακρο ιδιοκτήτη τού Άρτσερ Χώλ και νόμιμο κηδεμόνα της.

περίληψη του βιβλίου "Ο Νόμιμος Κηδεμόνας" της Ειρήνης Φ. Φώτη. 

“The Legal Guardian”
IRENE F. FOTIS·

Suddenly and with no explanations, Claudine’s beloved father decises to abandon her in a nuns’ intership in Britanny, which was famous for its authoritarianism and traditional teaching methods. She was only ten years old then and without any excuse, he never appeared again in her life.

Claudine stayed nine whole years in Saint Paul’s school, but the day she became nineteen, two solicitors announced her the sudden death of her father in Paris. She is the only inheritor of his great fortune, but until the twenty-first year of her age, she is put in a custody of a legal guardian. An english nobleman, The Honourable Henry Arcam Burns, for which she has never heard and who requires from her to settle in his house in the Yorkshire province, in northern England.

Who is this stern, dark and mysterious man, who says to her that he was a close friend of her father? Why Claudine does not know anything about him? Does he really want to protect her or is he hiding big secrets behind his abrupt and ill-mannered conduct? Will Claudine manage to discover the truth as long as she lives with him to the grand and monumental Archer Hall or she will stay in the darkeness of a falsehood reality for ever?

synopsis of the book “The Legal Guardian” by Irene F. Fotis.

"Ο Νόμιμος Κηδεμόνας" της Ειρήνη Φ. Φώτη.
"The Legal Guardian" by Irene F. Fotis.

Σχεδόν έτοιμο το εξώφυλλο του ηλεκτρονικού βιβλίου της Ειρήνης Φ. Φώτη, "Ο Νόμιμος Κηδεμόνας". Από τον εικαστικό Παναγιώτη Τεμπελόπουλο. 6/9/2019.
Almost done. The cover of e-book by Irene F. Fotis, "The Legal Guardian", made by artist Panagiotis Tempelopoulos. 9/6/2019.

from the book, "The Legal Guardian" by Irene Fotis (english language), 2019

Από το βιβλίο, "Ο Νόμιμος Κηδεμόνας" της Ειρήνης Φ. Φώτη.