Στην Δίνη των Σιωπών, Τα Μονοπάτια του Πεπρωμένου, βιβλίο 1. Κεφάλαιο Α΄, Στο Αρχοντικό του Τοξότη, (απόσπασμα).

      Λένε, πως ο άνθρωπος που γεννιέται, έχει δύο επιλογές στην ζωή του· να βαδίσει προς το φως ή να ακολουθήσει το σκοτάδι. Λένε, επίσης, πως η φύση του είναι εκείνη, που διαλέγει την αρετή ή την κακία. Είναι, όμως, άραγε δική του η επιλογή αυτή; Είναι τάχα ο ίδιος, που καθορίζει την πορεία του στα μονοπάτια της ζωής ή ενώ βρίσκεται ανάμεσα σε μια διαρκή πάλη υπερφυσικών νοήσεων, πέφτει τελικώς στις δίνες τού αποτελέσματος τής διαμάχης τους;
        Μακριά, κάπου στο βάθος, ο Χάλκινος Γίγαντας έγερνε αργά πίσω από τα θεμέλια του ουρανού και έβαφε την πλάση με χρώματα, που δεν μπορούσε να συλλάβει απόλυτα ο ανθρώπινος νους. Ένας άνδρας στερέωνε το σώμα του στη κουπαστή και άφηνε το βλέμμα του να πλανάται ήρεμα επάνω από τον αχανή, υδάτινο ορίζοντα. Ο αλμυρός, θαλασσινός άνεμος έδερνε τη ψηλή, στιβαρή φιγούρα του, ενώ ο τριγμός των κάβων επάνω στα θεόρατα ιστία μονοπωλούσε από ώρα την ακοή του. Το παράστημά του εξέπεμπε πρόδηλα ακεραιότητα και κύρος και καταδείκνυε με βεβαιότητα μια αρχοντική καταγωγή.
        Βρισκόταν στο κατάστρωμα εδώ και κάμποση ώρα. Στεκόταν ασάλευτος στη θέση του και αγνάντευε με επιμονή την πλατιά θάλασσα εμπρός του. Το αυστηρό πρόσωπό του ήταν φαινομενικά ανέκφραστο και στην όψη του κυριαρχούσε η τέλεια απουσία συναισθημάτων. Αν, ωστόσο, κάποιος κοιτούσε προσεκτικότερα, θα αντιλαμβανόταν ότι ο νους ήταν κυριευμένος από μολύβδινες σκέψεις, που έκαναν τις απόλυτες γραμμές των χειλιών να σφίγγονται ασυναισθήτως και τους κροτάφους να συσπώνται νευρικά κάτω από τα πλούσια, σπαστά μαλλιά.
      Είχαν περάσει σχεδόν δεκατρία ολόκληρα χρόνια από την πρώτη φορά, που είχε πατήσει το πόδι του σε ετούτους τους μακρινούς τόπους, οι οποίοι είχαν την σαγήνη τού ονείρου, αλλά ομοίαζαν αναμφίβολα με κατάρα. Κάθε φορά που τους αποχωριζόταν, όπως τώρα, ορκιζόταν με πείσμα στον εαυτό του ότι δεν θα γύριζε ξανά κοντά τους. Και όμως, πάντοτε αθετούσε την υπόσχεσή του, σαν εκείνες οι παράδοξες μαγγανείες, που φύονταν στα χώματά τους, να έδεναν γερά την ψυχή του και να τον καταδίκαζαν να επιστρέφει πίσω σε αυτούς.

Απόσπασμα από το υπό συγγραφή μυθιστόρημα, "Στην Δίνη των Σιωπών", Βιβλίο 1, Τα Μονοπάτια του Πεπρωμένου. Μέρος Α΄, Κεφάλαιο Α΄, Στο Αρχοντικό του Τοξότη. Ειρήνη Φ. Φώτη, 2020.