Οι τόποι, όπου οι άνθρωποι δεν κατοικούν σε αυτούς, αποκτούν μία παράξενη μυρωδιά εγκατάλειψης και συνάμα αναπαράγουν την εικόνα αλαργινών, αόρατων πια συμβάντων, κάνοντας τον νου όσων εισβάλουν απρόσκλητοι στην μακροχρόνια σιωπή τους να ανατριχιάσει από συγκίνηση και θαυμασμό αντίκρυ στα σημάδια της χαμένης ζωτικότητας και της αλλοτινής τους μεγαλοπρέπειας.
Οι αίθουσες των δεξιώσεων ήταν δύο πολυτελείς, θεόρατοι χώροι, που ο ένας επικοινωνούσε με τον άλλο διαδοχικά μέσω μιας ψηλής, δίφυλλης θύρας. Στην δυτική τους πλευρά υπήρχαν τεράστια, αλλεπάλληλα, καφασωτά παράθυρα, που επέτρεπαν στο απόφωτο να τρυπώνει στα σπλάγχνα τους και να φωτίζει ασθενικά τις καλαίσθητες ταπισερί, οι οποίες στόλιζαν την στερεή λιθοδομή τους. Τα πάντα ήταν σκεπασμένα με λευκά σεντόνια για να προστατεύονται από το αδίστακτο πέρασμα του χρόνου και την ανελέητη επιδρομή της σκόνης, ενώ τα πελώρια τζάκια που έχασκαν σαν ανοιχτά στόματα απόκοσμων πλασμάτων στις εσοχές των μεγάλων τοίχων, έμοιαζαν να περιμένουν ανυπόμονα κάποιον να τα πλησιάσει, για να του ψιθυρίσουν όλα εκείνα τα γεγονότα, που είχαν δει να εξελίσσονται μπροστά τους και να του αφηγηθούν όλες αυτές τις ιστορίες, τις οποίες είχαν κρυφακούσει να λέγονται ανάμεσα στις συντροφιές. Διηγήσεις σοβαρές, ανάλαφρες, χαρούμενες ή ερωτικές που είχαν πια σβήσει μαζί με τους πρωταγωνιστές τους, αντιλαλώντας όμως ακόμη στα αυτιά εκείνων που με την φαντασία τους ήθελαν να τις αφουγκραστούν.
Κεφάλαιο Ζ΄, Το Τραγούδι της ζωής. Ειρήνη Φ. Φώτη, 2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου