Πόσες φορές άραγε έχουμε σκεφτεί την ζωή που αφήσαμε πίσω μας; Τι θα γινόταν, εάν κάναμε μια άλλη επιλογή, εάν είχαμε πάρει μια διαφορετική απόφαση και πάει λέγοντας; Το παράξενο κάθε φορά είναι, πως όταν αναλογιζόμαστε εκείνες τις χαμένες πια "ευκαιρίες" μας, σχεδόν πάντοτε έχουμε την αίσθηση, ότι εάν είχαμε διαλέξει έναν άλλο δρόμο, από αυτόν που τελικά ακολουθήσαμε, όλα -στην παρούσα στιγμή της ζωής μας κατά την οποία βιώνουμε την αμφισβήτηση μας- θα ήταν καλύτερα, πιο επιτυχημένα και πιο ενδιαφέροντα για εμάς. Στ` αλήθεια, είναι θαυμαστά περίεργη αυτή η διαδικασία στην οποία συχνά-πυκνά μπαίνει ο ανθρώπινος νους, ενώ ακόμη πιο αξιοπρόσεκτη είναι η τάση του να αποδέχεται σαν λανθασμένη κάθε απόφαση που πήραμε μέχρι σήμερα και να θεωρεί -σχεδόν βεβαιωμένα- ως επιτυχημένη, την άλλη που δεν πήραμε ποτέ.
Τί είναι λοιπόν αυτό που ταλανίζει τον άνθρωπο; Πού στηρίζεται ετούτη η εμμονή του να αμφιβάλλει για την ποιότητα των όσων έχει και να ονειρεύεται όσα δεν έχει; Είναι άραγε μια "μηχανή" που δουλεύει στο παρασκήνιο τού εγκεφάλου του, απλό κληροδότημα της φύσης του ή μήπως είναι η ευρύτητα τού πνεύματος του, που εγκλωβισμένη σε πραγματικότητες μη συμβατές με την ανθρώπινη υπόσταση, ουρλιάζει σιωπηλά για την ελευθερία της, δημιουργώντας μέσα από την "φυλακή" της το αίσθημα του ανικανοποίητου; Τάχα θα συνέβαινε το ίδιο, εάν ο άνθρωπος επέλεγε να αλλάξει τον τρόπο ζωής του, εάν διάλεγε να εναρμονιστεί περισσότερο με την φύση γύρω του; Εάν πετούσε στα σκουπίδια τα ξυπνητήρια και τα ρολόγια και απέκοπτε την αντιπαθητική συνήθειά του να συνδέεται με οτιδήποτε γυαλιστερό και να μαζεύει, σαν άλλος ρακοσυλλέκτης, οτιδήποτε υλικό; Ποιος ξέρει! Το μόνο βέβαιο, κατά την γνώμη μου, είναι, πως όποια απόφαση ή επιλογή κι αν είχαμε κάνει για την ζωή μας, θα εξακολουθούσαμε να κυνηγούμε το Φάντασμα της άλλης, που δεν κάναμε ποτέ. Ο Αλέκος Λιδωρίκης στο θεατρικό έργο του, "Η μεγάλη στιγμή", πραγματεύεται ακριβώς ετούτο το ανικανοποίητο, αποδεικνύοντας σε όλους εμάς την ματαιότητα την οποία καθημερινά προσκυνούμε.
Σκέψεις για ένα Φάντασμα, Ειρήνη Φ. Φώτη 8 Δεκεμβρίου 2019.
Τί είναι λοιπόν αυτό που ταλανίζει τον άνθρωπο; Πού στηρίζεται ετούτη η εμμονή του να αμφιβάλλει για την ποιότητα των όσων έχει και να ονειρεύεται όσα δεν έχει; Είναι άραγε μια "μηχανή" που δουλεύει στο παρασκήνιο τού εγκεφάλου του, απλό κληροδότημα της φύσης του ή μήπως είναι η ευρύτητα τού πνεύματος του, που εγκλωβισμένη σε πραγματικότητες μη συμβατές με την ανθρώπινη υπόσταση, ουρλιάζει σιωπηλά για την ελευθερία της, δημιουργώντας μέσα από την "φυλακή" της το αίσθημα του ανικανοποίητου; Τάχα θα συνέβαινε το ίδιο, εάν ο άνθρωπος επέλεγε να αλλάξει τον τρόπο ζωής του, εάν διάλεγε να εναρμονιστεί περισσότερο με την φύση γύρω του; Εάν πετούσε στα σκουπίδια τα ξυπνητήρια και τα ρολόγια και απέκοπτε την αντιπαθητική συνήθειά του να συνδέεται με οτιδήποτε γυαλιστερό και να μαζεύει, σαν άλλος ρακοσυλλέκτης, οτιδήποτε υλικό; Ποιος ξέρει! Το μόνο βέβαιο, κατά την γνώμη μου, είναι, πως όποια απόφαση ή επιλογή κι αν είχαμε κάνει για την ζωή μας, θα εξακολουθούσαμε να κυνηγούμε το Φάντασμα της άλλης, που δεν κάναμε ποτέ. Ο Αλέκος Λιδωρίκης στο θεατρικό έργο του, "Η μεγάλη στιγμή", πραγματεύεται ακριβώς ετούτο το ανικανοποίητο, αποδεικνύοντας σε όλους εμάς την ματαιότητα την οποία καθημερινά προσκυνούμε.
Σκέψεις για ένα Φάντασμα, Ειρήνη Φ. Φώτη 8 Δεκεμβρίου 2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου