Έχεις ποτέ απελπιστεί για το σκοτάδι του κόσμου γύρω σου;
Έχεις ποτέ κλάψει για μια μεγάλη ιδέα;
Έχεις ποτέ νοιώσει τα στήθη σου να καίνε από την προσμονή της;
Έχεις ποτέ αισθανθεί το δέρμα σου να αναριγεί από μεγάλη συγκίνηση για κάτι σπουδαίο, κάτι που δεν αφορά εσένα και τον μικρό κόσμο γύρω σου;
Έχεις ποτέ ονειρευτεί το απραγματοποίητο και εάν ναι, έχεις ποτέ πιστέψει στην αλήθεια της ύπαρξης του;
Έχεις ποτέ αφουγκραστεί την αιώνια ανάσα των βουνών; Άκουσες ποτέ τί σου λένε;
Έχεις ποτέ μυρίσει το πραγματικό άρωμα της ζωής; Εκείνης που σιγοτραγουδά τον θάνατο για την λευτεριά;
Έχεις ποτέ πει στον εαυτό σου, σαν υπόσχεση, πώς εσύ θα θυσιαστείς για τον Ήλιο, για την θάλασσα, για τον αέρα, για το φως, για τους πολλούς;
Έχεις ποτέ μουρμουρίσει λόγια ανθρώπινα και αδύναμα, μα και συνάμα ιερά και μεγάλα;
Έχεις ποτέ θυμηθεί για τί είσαι προορισμένος; Έχεις άραγε ποτέ αισθανθεί άνθρωπος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου