Από τις ανέκδοτες "Περαστικές σκέψεις". (2015)
"Καρτερούσα πάντα μια μεγάλη στιγμή, που ποτέ δεν ήρθε. Δεν ήρθε ή εγώ δεν κατάλαβα, πως με προσέγγισε και μου ψιθύρισε στο αυτί: «σε νοιάζομαι, είμαι εδώ»; Φοβάμαι. Καθώς το σκέφτομαι, φοβάμαι. Τρέμω την ανικανότητα μου να αισθανθώ. Αποστρέφομαι τον ενθουσιασμό, που με καταλαμβάνει. Αυτόν που με κάνει να επιθυμώ να σπάσω τον εαυτό μου σε κομμάτια και να τον προσφέρω οικειοθελώς ακριβώς μπροστά στα πόδια τού θυσιαστηρίου. Περισσότερο, όμως, φοβάμαι την μιζέρια· εκείνο το συναίσθημα, που ακολουθεί την "αυτοθυσία". Την μιζέρια, που θα έρθει μετά· εκείνη, που θα με κάνει να σιχαθώ. Το αίσθημα του κενού και της υποκρισίας. Δεν σε θέλω. Νόμιζα, πως σε ήθελα. Είμαι μισή, δεν νοιώθω. Είμαι νεκρή σε σώμα ζωντανό, που με βασανίζει. Εσύ φταις, που το καλό δεν ήρθε. Εγώ δεν ευθύνομαι για τίποτα. Εσύ φταις για όλα. Σού προσέφερα τον εαυτό μου και εσύ τον πέταξες σε ένα κάδο σκουπιδιών. Αυτό με βολεύει. Με ανακουφίζει μέσα στο παραλήρημα του εγωισμού. Κλείνω την λάμπα και πέφτω για ύπνο. Τώρα είμαι ήσυχη. Αν σκεφτώ κιόλας, πως ποτέ δεν νοιάστηκες για εμένα, ίσως να ονειρευτώ την επόμενη θυσία μου. Καληνύχτα."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου