- Ποιά είναι αυτή η όμορφη κοπέλα, που στην άκρη του βράχου μονάχη στέκει;
Ποιά είναι εκείνη που αγναντεύει την πλατιά, ανταριασμένη θάλασσα, τον νεφοσκεπή ουρανό και κλαίει;
Για ποιόν τραγουδά και τί το θλιβερό άσμα της λέει;
Για ποιόν τα μαύρα μάτια της γεμίζουν δάκρυα και ποιόν περιμένει;
- Είναι το τραγούδι της βαρύ και μέσα από τής καρδιάς της τα βάθη βγαίνει.
Τα παιδιά της αποζητεί και για εκείνα κλαίει.
Είναι χαμένα στο σκοτάδι από καιρό, λέει και το τραγούδι της ποθεί, φάρος ολόφωτος του γυρισμού τους να σταθεί.
Είναι αυτή, η ψυχή των ανθρώπων, μητέρα τους μονάκριβη, που τους θρηνεί, πίσω στην στοργική αγκαλιά της τους επιθυμεί.
Χίλιες υποσχέσεις με τα λόγια της τους δίνει, την αγάπη, την αξία, την ελπίδα, την ειρήνη.
Μα πώς να την ακούσουν οι καημένοι;
Μέσα στον θόρυβο και στην σκοτούρα στριφογυρίζουν ζαλισμένοι.
Είναι αυτή, η ψυχή των ανθρώπων, που τους ζητεί, πίσω στον αγνό της κόρφο τούς καλεί.
"Η Ψυχή των Ανθρώπων", Ειρήνη Φ. Φώτη, Μάιος 2020.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου