Πώς μπορείς;

Πώς μπορείς και σωπαίνεις, όταν γύρω σου όλα πολυλογούν λόγια γεμάτα ομορφιά;

Πώς μπορείς να σκύβεις το κεφάλι, καθώς ο κότσυφας τραγουδά;

Πώς μπορείς να κλείνεις τα μάτια, όπως ο Ήλιος γέρνει πίσω από τα διάσελα των βουνών γεμίζοντας το στερέωμα με τα χρώματα του Κόσμου;

Πώς μπορείς να μαζεύεις με φόβο τους ώμους, την ώρα που ο ευωδιαστός άνεμος σού χαϊδεύει τρυφερά τα μαλλιά;

Δεν ακούς τί σού λένε όλα γύρω σου;

Δεν ακούς της γλυκιάς τους φωνής την λαλιά;

Πώς μουρμουρίζεις: "δεν μπορώ, είμαι αδύναμος, είμαι μόνος", ενώ στις άκρες της ψυχής σου βρίσκεται κρυμμένο το ωραιότερο και ακριβότερο των δώρων;

Πώς μπορείς, δύστυχε άνθρωπε, να αφήνεσαι απ' την ποδιά τού πεπρωμένου σου;

Πώς επιτρέπεις τόση σκλαβιά, ενώ γεννήθηκες να είσαι ελεύθερος;

Ειρήνη Φ. Φώτη, "Πώς μπορείς;", 13/5/2020.