Μπορείτε να αναζητήσετε το μυθιστόρημα ο "Νόμιμος Κηδεμόνας" στο βιβλιοπωλείο Μακρής, Αριστομένους 6, Καλαμάτα. 

Έχεις ποτέ;

Έχεις ποτέ απελπιστεί για το σκοτάδι του κόσμου γύρω σου;

Έχεις ποτέ κλάψει για μια μεγάλη ιδέα;

Έχεις ποτέ νοιώσει τα στήθη σου να καίνε από την προσμονή της;

Έχεις ποτέ αισθανθεί το δέρμα σου να αναριγεί από μεγάλη συγκίνηση για κάτι σπουδαίο, κάτι που δεν αφορά εσένα και τον μικρό κόσμο γύρω σου;

Έχεις ποτέ ονειρευτεί το απραγματοποίητο και εάν ναι, έχεις ποτέ πιστέψει στην αλήθεια της ύπαρξης του;

Έχεις ποτέ αφουγκραστεί την αιώνια ανάσα των βουνών; Άκουσες ποτέ τί σου λένε;

Έχεις ποτέ μυρίσει το πραγματικό άρωμα της ζωής; Εκείνης που σιγοτραγουδά τον θάνατο για την λευτεριά;

Έχεις ποτέ πει στον εαυτό σου, σαν υπόσχεση, πώς εσύ θα θυσιαστείς για τον Ήλιο, για την θάλασσα, για τον αέρα, για το φως, για τους πολλούς;

Έχεις ποτέ μουρμουρίσει λόγια ανθρώπινα και αδύναμα, μα και συνάμα ιερά και μεγάλα;

Έχεις ποτέ θυμηθεί για τί είσαι προορισμένος; Έχεις άραγε ποτέ αισθανθεί άνθρωπος;

"Έχεις ποτέ;" Ειρήνη Φ. Φώτη, Ιούνιος 2020.

Περαστικές σκέψεις, 2015.

Από τις ανέκδοτες "Περαστικές σκέψεις". (2015)

"Καρτερούσα πάντα μια μεγάλη στιγμή, που ποτέ δεν ήρθε. Δεν ήρθε ή εγώ δεν κατάλαβα, πως με προσέγγισε και μου ψιθύρισε στο αυτί: «σε νοιάζομαι, είμαι εδώ»; Φοβάμαι. Καθώς το σκέφτομαι, φοβάμαι. Τρέμω την ανικανότητα μου να αισθανθώ. Αποστρέφομαι τον ενθουσιασμό, που με καταλαμβάνει. Αυτόν που με κάνει να επιθυμώ να σπάσω τον εαυτό μου σε κομμάτια και να τον προσφέρω οικειοθελώς ακριβώς μπροστά στα πόδια τού θυσιαστηρίου. Περισσότερο, όμως, φοβάμαι την μιζέρια· εκείνο το συναίσθημα, που ακολουθεί την "αυτοθυσία". Την μιζέρια, που θα έρθει μετά· εκείνη, που θα με κάνει να σιχαθώ. Το αίσθημα του κενού και της υποκρισίας. Δεν σε θέλω. Νόμιζα, πως σε ήθελα. Είμαι μισή, δεν νοιώθω. Είμαι νεκρή σε σώμα ζωντανό, που με βασανίζει. Εσύ φταις, που το καλό δεν ήρθε. Εγώ δεν ευθύνομαι για τίποτα. Εσύ φταις για όλα. Σού προσέφερα τον εαυτό μου και εσύ τον πέταξες σε ένα κάδο σκουπιδιών. Αυτό με βολεύει. Με ανακουφίζει μέσα στο παραλήρημα του εγωισμού. Κλείνω την λάμπα και πέφτω για ύπνο. Τώρα είμαι ήσυχη. Αν σκεφτώ κιόλας, πως ποτέ δεν νοιάστηκες για εμένα, ίσως να ονειρευτώ την επόμενη θυσία μου. Καληνύχτα."