Σκέψεις μιας στιγμής.

Όταν φώναξα χαρούμενη πως ζω, μού απάντησε: "όχι" ο θάνατος και ενώ ούρλιαζα: "πεθαίνω", αποκρίθηκε γελώντας η ζωή.

Ειρήνη Φ. Φώτη, Μάιος 2020.

Η Ψυχή των Ανθρώπων.

- Ποιά είναι αυτή η όμορφη κοπέλα, που στην άκρη του βράχου μονάχη στέκει;

Ποιά είναι εκείνη που αγναντεύει την πλατιά, ανταριασμένη θάλασσα, τον νεφοσκεπή ουρανό και κλαίει;

Για ποιόν τραγουδά και τί το θλιβερό άσμα της λέει;

Για ποιόν τα μαύρα μάτια της γεμίζουν δάκρυα και ποιόν περιμένει;

- Είναι το τραγούδι της βαρύ και μέσα από τής καρδιάς της τα βάθη βγαίνει.

Τα παιδιά της αποζητεί και για εκείνα κλαίει.

Είναι χαμένα στο σκοτάδι από καιρό, λέει και το τραγούδι της ποθεί, φάρος ολόφωτος του γυρισμού τους να σταθεί.

Είναι αυτή, η ψυχή των ανθρώπων, μητέρα τους μονάκριβη, που τους θρηνεί, πίσω στην στοργική αγκαλιά της τους επιθυμεί.

Χίλιες υποσχέσεις με τα λόγια της τους δίνει, την αγάπη, την αξία, την ελπίδα, την ειρήνη.

Μα πώς να την ακούσουν οι καημένοι;

Μέσα στον θόρυβο και στην σκοτούρα στριφογυρίζουν ζαλισμένοι.

Είναι αυτή, η ψυχή των ανθρώπων, που τους ζητεί, πίσω στον αγνό της κόρφο τούς καλεί.

"Η Ψυχή των Ανθρώπων", Ειρήνη Φ. Φώτη, Μάιος 2020.

Πώς μπορείς;

Πώς μπορείς και σωπαίνεις, όταν γύρω σου όλα πολυλογούν λόγια γεμάτα ομορφιά;

Πώς μπορείς να σκύβεις το κεφάλι, καθώς ο κότσυφας τραγουδά;

Πώς μπορείς να κλείνεις τα μάτια, όπως ο Ήλιος γέρνει πίσω από τα διάσελα των βουνών γεμίζοντας το στερέωμα με τα χρώματα του Κόσμου;

Πώς μπορείς να μαζεύεις με φόβο τους ώμους, την ώρα που ο ευωδιαστός άνεμος σού χαϊδεύει τρυφερά τα μαλλιά;

Δεν ακούς τί σού λένε όλα γύρω σου;

Δεν ακούς της γλυκιάς τους φωνής την λαλιά;

Πώς μουρμουρίζεις: "δεν μπορώ, είμαι αδύναμος, είμαι μόνος", ενώ στις άκρες της ψυχής σου βρίσκεται κρυμμένο το ωραιότερο και ακριβότερο των δώρων;

Πώς μπορείς, δύστυχε άνθρωπε, να αφήνεσαι απ' την ποδιά τού πεπρωμένου σου;

Πώς επιτρέπεις τόση σκλαβιά, ενώ γεννήθηκες να είσαι ελεύθερος;

Ειρήνη Φ. Φώτη, "Πώς μπορείς;", 13/5/2020.